«Δεν μ’ αναγνωρίζετε…»
Ίσως και να τον αναγνωρίσουμε από χρησμούς που άφησε ο Τειρεσίας, από
λαμπυρίδες και στυλίτες, ίσως από την Άγρια Ροδιά ή τον Ρίβα που
χασμουριέται στον ίσκιο της …
Κάπου τον είχαμε δει…
Να κουβεντιάζει με το τελευταίο τσιγάρο του Φορτίνο Σαμάνο και πιο πριν
να τα πίνει στην Ανδρομέδα.
Λέγεται ότι μάλωνε με την Αγρύπνια και ότι συνέτιζε παλιοκόριτσα σαν την
Αλεξάνδρα.
Κάποιοι άλλοι τον είδαν μετά να καλοπιάνει τον Αποσπερίτη…
Για να γυρίσει, με το μικρό του όνομα τον φωνάξαμε και είδαμε να
χαμογελάει ένας αλητήριος νους!
Μ’ ένα αρμένικο σαράκι αρμένιζε πάνω-κάτω από Λάρισα ως Αμερική και μετά
σαν παιδί ξαναγυρνούσε στην Κοιλάδα του. Σ’ εκείνη που ο Πλάτανος
μιλάει, που αδημονεί ο Πεχλιβάνης και η Περσεφόνη κατηφορίζει…
Είναι ο ίδιος που τραγουδώντας ένα βράδυ, έριχνε μπροστά το σώμα του σαν
να μας προσκυνούσε…
Νόμιζε πως δεν θα τον αναγνωρίζαμε…
Μα τη σελήνη δεν τη γελάει κανείς.